De busrit naar school

Ik werd ‘s morgens opgehaald door een chauffeur van een taxibedrijf dat speciaal ingeschakeld was om de leerlingen thuis op te halen en tegen het einde van de middag weer naar huis te brengen. Tenminste, als je het geluk had niet noordelijker dan Sittard te wonen. De kinderen die dat geluk niet hadden verbleven op een van de vier internaten die op het terrein van de instelling lagen. Maar ik woonde in Sittard dus ik ging gewoon elke avond weer naar huis.

Dat ritje van ongeveer 45 minuten was best gezellig. Als ik in de bus kwam zaten er al een paar kinderen in, want de chauffeur ging al vroeg de weg op om de route op tijd te kunnen voltooien. Er waren een stuk of zes kinderen aan hem toevertrouwd, die vóór 9 uur in Houthem moesten zijn.

In het busje waarin ik zat wisten we ons gedurende de 45 minuten durende reis prima te vermaken. We deden raadspelletjes à la Hints, en voerden vaak complete toneelstukjes op waarbij we de verhaallijnen ter plekke uit onze mouwen schudden. Vaak ging het dan om verhalen over Arendsoog en Witte Veder, waar – omdat er nu eenmaal meer dan twee kinderen in de bus zaten – extra personages bij gehaald werden. Zo kon het zomaar gebeuren dat Dracula in het Wilde Westen verscheen, die dan meehielp de boeven te vangen. Leg dat maar eens uit aan de heren Nowee, de schrijvers van de populaire reeks! Maar kinderen zijn fantasierijk, dus bij ons in de bus kon het allemaal. Niets was ons te gek. Natuurlijk zorgden we ook voor de benodigde geluidseffecten. Daar hadden we absoluut geen kostbare apparatuur voor nodig. Een van de meisjes in de bus kon bijvoorbeeld door een combinatie van klappen in haar handen en op haar knieën uitstekend het geluid van een paard in galop nabootsen. Geluidstechnici: eat your heart out!

Maar soms gebeurde er ook wel eens iets onverwachts tijdens de rit. Zeker in het begin van mijn schooltijd was dat voor de chauffeur lang niet altijd makkelijk want als er iets voorviel dat niet tot de normale routines behoorde, stond hij er alleen voor. Daarom werd – veel – later besloten dat naast de chauffeur altijd een assistente mee moest gaan om hulp te kunnen bieden als dat nodig was. Die hulp was dan doorgaans bedoeld voor de kinderen zodat de chauffeur zijn aandacht volledig bij zijn werk als chauffeur kon houden zonder afgeleid te worden door de kinderen.

Zo’n onverwachte situatie kwam gelukkig niet zo vaak voor, waardoor de assistente zich alleen maar nuttig hoefde te maken bij het helpen in- en uitstappen van de kinderen. Toch gebeurde er wel eens iets dat dan de rest van de avond of de dag erna voor veel gespreksstof zorgde. Zo belandden we bijvoorbeeld op een late namiddag in een zware wolkbreuk. Het regende zo hard dat de straten binnen enkele minuten volledig blank stonden. Dat was op zich geen probleem geweest, ware het niet dat we Sittard naderden, waar we onder een laaggelegen viaduct door moesten. De weg liep fors naar beneden om onder de brug het dieptepunt te bereiken en daarna weer steil naar boven te gaan tot de voorgaande hoogte. De regenbui had ervoor gezorgd dat het water op dat diepste punt minstens een halve meter hoog stond. Dit was gevaarlijk want de motor kon erdoor afslaan en de startmotor beschadigd raken, en zie dan nog maar eens die bus onder het viaduct door te krijgen. De chauffeur twijfelde kort maar besloot toch door te rijden. Er was eigenlijk ook geen weg meer terug; achter ons toeterden al een paar ongeduldige figuren die niet leken te begrijpen waarom wij zo langzaam reden. Rustig gingen we naar beneden. Ondanks dat we nog maar tieners waren, beseften we wat er kon gebeuren. We naderden het laagste punt. Het water klotste tegen het metaal van de bus. De motor klonk gelukkig nog altijd hetzelfde, geen haperingen. Met ingehouden adem keken we naar de grijze lucht aan het uiteinde van de tunnel. Zou het lukken? Bleven we niet steken onder die nare, donkere brug? Gelukkig snorde de motor rustig verder toen we de helling naar boven namen. Een luid applaus voor de chauffeur klonk door de hele bus. Wat een opluchting!